Een vakantie aan ‘the smiling coast’ van Gambia is gaaf. Fantastisch weer, gezellige restaurantjes, lekker eten, mooi hotel. Je leest er hier meer over. En ook lees je over onze ervaringen ‘beyond the smiling coast’.
The smiling coast
The smiling coast van Gambia bestaat uit een eindeloos strand met daarachter hotels en restaurants. Je kan op het strand zitten, waar nogal eens een fris windje of soms zelfs een harde wind waait. Of je aan het zwembad liggen, uit de wind. Je kan hier goed wandelen want, zoals gezegd, het strand is zo goed als eindeloos.
Op Senegambia Strip, de bekendste straat van the smiling coast, zijn er heel veel restaurants. Ze zijn over het algemeen goed. Bij Libanees restaurant Al Rawshe is het eten anders en er komen niet alleen maar toeristen maar ook lokale mensen. GTS, in de zijstraat waar ook het bekende en uitmuntende Scala is, had toen wij er waren elke avond live music.
Aan de overkant van de weg, de Bertil Harding highway, zijn er ook restaurants. Deze restaurants zijn anders dan die op Senegambia Strip, misschien iets minder toeristisch. Wij bezochten Neem Tree en Spice Hub en waren twee keer tevreden. Bij een eettentje waarvan ik de naam niet meer weet at mijn lief semo (semolina oftewel durumgraan) en egusi (saus van gedroogde pompoenpitten en andere pitten). Hij vond de semo maar niks. En ik ook niet: het vult de buik maar het is niet lekker.
Aan de andere kant van de weg, de Bertil Harding highway, is ook de wijk Kerr Sering. Deze wijk staat bekend als Gambian Beverly Hills. Het is leuk om te gaan kijken hoe de rijkere Gambiaan leeft. Ik kan je wel verklappen dat je alleen de tweede verdieping van hun huizen ziet. De eerste verdieping gaat schuil achter een hoge muur met rollen prikkeldraad erop.
Op het strand zijn er heel veel mensen die iets willen verkopen en je wordt voortdurend door hen aangesproken. Als je nee zegt tegen de aangeboden massage of fruit juice, blijven ze hangen: What’s your name? Where do you come from? Als je niet antwoordt krijg je te horen: It’s nice to be nice. Of: I’m black but you can talk to me. We are one world. Locals zeggen dat deze jongens liever het strand afstruinen dan dat ze werken. Ze verdienen zo af en toe wel wat. Het is voor mij wel de vraag of er überhaupt wel zo veel ander werk is voor deze jongens.
Leuk vonden we de dames die fruitsalade verkopen. Bijna elke middag kochten we een bordje fruit van dezelfde dame. De fruitdames mogen niet op het hotelstrand komen; bewakers zorgen daarvoor. Daarom zetten de toeristen de lege fruitbordjes bij een boom net voorbij het hotelstrand.
Ons hotel, Balafon, is uitstekend. Of het nu de kamers zijn of het ontbijt of het strand alles is heel goed. Prettig vind ik dat Balafon een Gambiaanse eigenaar heeft. Vanuit Balafon kan je over het strand of over de straat naar Sengambia Strip, waar de meeste restaurants zijn, lopen in ongeveer een kwartier. In de avond namen wij uit veiligheidsoverwegingen een taxi terug. Dat kost 200 dalasi.
Toen wij aankwamen kregen wij een kamer toegewezen die niet leek op de foto’s uit de reisgids. We maakten bezwaar en kregen toen de mooiere kamer. Let dus goed op bij het inchecken!
Wij waren in Balafon in maart 2024 en toen waren de gasten bijna allemaal Nederlanders.
En dan nu het minpunt van hotel Balafon: het internet. Dat is erg slecht. Wij kochten een simcard van Africell maar dat hielp eigenlijk niet. Het internet is zo zwak dat je nooit de krant kan lezen en niet iets kan opzoeken over een uitstapje in Gambia. Werken vanuit Balafon? Probeer het maar liever niet!
Zwart en wit
Het eerste dat me nu opvalt in Gambia is dat er nu ook wat zwarte mensen in de restaurants zijn. Dat was toen wij hier 12 jaar geleden en 27 jaar geleden waren helemaal niet zo. Nu zie je lokale mensen die ook komen eten en drinken. Leuk!
En je ziet gemengde, zwart/wit, stellen en groepjes. Wat hun relatie is, is vaak niet zo helder. In al die jaren dat er westerse toeristen hier komen, zeker sinds 30 jaar, zullen er allerlei vriendschappen en relaties tussen Gambianen en westerlingen tot stand gekomen zijn.
Het is een bekend verhaal en je ziet ze ook met enige regelmaat: westerse middelbare vrouwen die met jonge Gambiaanse mannen rondparaderen. In 1997 zagen we het nog niet, maar in 2012 was dat ook al zo. In Thailand zagen we westerse mannen met Thaise vrouwen; nu ontdekten we dat in ieder geval sommige vrouwen niet voor de mannen onderdoen!
Mannen vinden ook in Gambia ook een partner voor de duur van de vakantie. Toen we in 2012 op excursie naar Senegal gingen om neushoorns en andere wilde dieren te bekijken, zat er zo’n man in ons busje. In veel te veel detail kregen we alles te horen! Ik dacht toen dat de echte wilde beesten veeleer in ons busje zaten dan in Senegal!
Soms is het wel duidelijk dat een relatie voor de duur van de vakantie is. Maar soms vermoed ik ook dat een zwart/wit stel wel een permanent stel is. Het is jammer dat je het niet kan vragen!
De demonstratie
Vaak liggen we op het strand met een boek maar vandaag gingen we, ‘beyond the smiling coast’, naar de hoofdstad Banjul. We zagen de demonstratie van de foto. Er was ook een demonstratie van de hun tegenstanders, maar mijn man wilde die niet fotograferen. Hopelijk dat ze winnen, de vrouwen van de foto. De stemming in het Gambiaanse parlement is vandaag.
Fgm staat voor female genital mutilation oftewel vrouwenbesnijdenis. Onze taxichauffeur van vandaag zei dat het islamitisch is en dus aan te raden. Hij is ook voorstander dus. Mijn man, geboren in Iran, heeft gezegd dat hij uit Iran komt en dat het daar, toch de islamitische republiek bij uitstek, helemaal niet voorkomt. Dat vond die chauffeur wel interessant. Maar of hij nu overtuigd is?
Per toeval ontmoetten wij bij Al Rawshe, het Libanees restaurant, een landgenoot van mijn man. We spraken af voor een etentje en hoorden dat deze man hier al jarenlang werkt als gynaecoloog. Ook hij gruwt van de vrouwenbesnijdenis en hij moet ook nog eens de problemen die hierdoor ontstaan oplossen … Hij schrijft in een blog op internet en ook in de krant hierover. Hij zegt dat mensen met een opleiding het nu niet meer doen.
Op de avond van ons bezoek aan Banjul hoorden we de uitslag van de stemming in het Gambiaanse parlement. Helaas heeft het parlement voor (!) vrouwenbesnijdenis heeft gestemd…. !!!
De New York Times schreef een ingewikkeld, maar interessant artikel over deze gebeurtenis. Ik vond ook een korter verhaal in het Nederlands.
Armoede
Gambianen vertelden ons verhalen over hun armoedige leven. En ja, eigenbelang speelt hierbij een rol: ze willen dat wij geld geven. Maar er is ook zeker wat aan de hand. Op de ranglijst van landen van rijk naar arm neemt Gambia positie 168 in (van de 189 landen). India staat op 125; Nederland op 11.
Serrekunda, de grote stad hier, is nog wel precies wat het was toen wij hier waren in 1997: heel arm. Alleen nu met meer mensen. Er zijn hier geen mooie winkels, alleen simpele dingen kan je hier kopen. Vlakbij Senegambia Strip is er wel een groot en mooi congrescentrum gekomen. Je ziet het op de foto. Hopelijk zullen er veel congressen zijn hier. Toen wij er langs liepen zag het er evenwel maar stilletjes uit.
Meerdere mensen vertellen ons dat ze terugverlangen naar de vorige president. Die hield van Gambia en van de mensen. De mensen hadden toen een beter leven zeggen zij. Anderen vertellen dat deze Jammeh een dictator was en veel mensen heeft laten vermoorden.
Het verschil tussen de westerse toerist en de Gambianen is enorm. Hopelijk dat het toerisme in economisch opzicht gunstig uitpakt voor Gambia. Of het ook gunstig is voor de eigenwaarde van de Gambiaan dat betwijfel ik.