Sightseeing, is dat dingen uit het verre verleden zien? Ja …. Maar soms is dat verre verleden toch ook weer heel actueel. Zo ontdekten we toen we in februari 2023 in zuidelijk Karnataka waren. Zuidelijk Karnataka is de regio van de grote steden Bangalore, Mysore, Bylakuppe en Madikeri.
Wij zagen in Mysore en Madikeri dingen die door Tipu sultan zijn gebouwd. Ondanks dat Tipu sultan (1751-1799) al heel lang dood is, wordt er nu nog over hem geruzied.
En de Indiase royals van wie wij paleizen zagen in Bangalore en Mysore, hebben al lang geen macht meer. De koninkrijken die zij bestuurden, de zogenaamde princely states, bestaan sinds India onafhankelijk werd (1947) niet meer. Toch wordt er nog maar altijd behoorlijk veel over die royals gesproken.
En dan de tempels die we zagen in deze regio zijn: ze zijn dan wel nogal eens oud, maar de mensen bezoeken ze nog steeds en masse.
Tipu sultan
Srirangapatna, zo’n 15 km van Mysore, was in de 18de eeuw de stad van Tipu sultan. Het is op een eiland, of eigenlijk tussen twee rivieren in. Met de bus kwamen we vanuit Mysore tot het centrale busstation van Srirangapatna en we gingen verder met een tuktuk (300 rupees voor drie uren).
We gingen naar het zomerpaleis van Tipu sultan, het fraaie Daria Daulat Bagh.
We konden het paleis zien dankzij een groepje moslimmannen. Het ging zo: je moet daar betalen met Googlepay (hebben wij niet) en je kan niet betalen met cash, MasterCard of Visacard (hebben wij allemaal wel). Die moslimmannen hebben met hun Googlepay voor ons tickets gekocht en wij betaalden hen in cash. Echt lief van hen dat ze dit voor ons wilden doen.
Het paleis is ook echt die moeite waard. De kleuren, en vormen zijn prachtig! er zijn beschadigingen maar nog steeds zijn de kleuren, veelal pastel, en de vormen, veel ronde bogen, prachtig. Heel veel is van hout gemaakt. Ik wilde ook wel naar de tweede verdieping, maar dat mocht niet. Het paleis ligt in een grote en fraaie tuin.
Onze volgende stop was het restaurant bij de rivier en daarna gingen we naar het mausoleum van Tipu sultan. Het mausoleum is, net als het zomerpaleis, omgeven door een goed onderhouden tuin. Het gebouw zelf heeft een enorme koepel. Het heet Gumbaz, net als Gol Gumbaz in Vijayapura (ook met een koepel). Interessant is dat in dit mausoleum nog steeds gebeden wordt voor Tipu. Ik vind het ook interessant dat het graf van Tipu’s vrouw nog steeds wordt onderhouden.
Het fort van Madikeri is ook gebouwd door Tipu sultan. Madikeri is de belangrijkste stad in de Coorg regio en drie tot vuur uur reizen van Mysore. Dit fort was voor mij het hoogtepunt van onze dag in Madikeri. Het is een nogal groot gebied met veel verwaarloosde gebouwen. Één gebouw, dat met de paarden in de gevel, wordt nu opgeknapt. Ik denk dat dit gebouw ooit het palace was en later ook nog court house. Benieuwd wat het nu gaat worden. En dan hebben we nog de kerk, een bezienswaardigheid door de intredende staat van verval. In deze kerk is een museum met van alles. Zoals hindoebeelden, moderne kunst, wapentuig, uitleg over het fort, kisten, boeken, kleding en nog zo wat. Wij wandelden over de wallen van het fort rond en weer terug naar de uitgang.
Maar wie was die Tipu sultan die dit allemaal gebouwd heeft?
Voor sommigen is hij een held: ze zien hem als een van de eerste verzetstrijders. Hij had als bijnaam ‘tijger’ en vocht tegen de Britten. Toen hij uiteindelijk dood was, was het feest in Londen.
Maar anderen zien dat toch anders. Een echt hindoe zou volgens hen zich niet moeten bezig houden met Tipu (een moslim). Kijk maar eens wat deze BJP-politicus zei, enkel weken nadat wij in Srirangapatna waren.
Het is voor de Hindoe-nationalisten echt een bitter pil dat zo veel van de Indiase monumenten door moslims gebouwd zijn. Denk aan de Taj Mahal. En wat nog erger is: dat moslims, zoals Tipu, een grote rol speelden in de geschiedenis van India.
“The sword of Tipu sultan” van Bhagwan S. Gidwani vertelt het levensverhaal van Tipu sultan. Er is ook een televisieserie gemaakt naar dit boek en die kan je op Youtube vinden.
De royals en hun paleizen
Bangalore palace: wat een paleis! Van buiten lijkt het op een Brits paleis. Mooi is dat het onderste deel helemaal begroeid is met planten. Van binnen is het druk en vol. Ik vond het vooral veel en duur, maar niet zo mooi. Het schijnt dat de Wadiyar maharaja nog steeds in dit paleis woont.
In de enorme tuinen rondom het paleis hebben heel wat artiesten concerten gegeven, o.a. The Rolling Stones.
We zijn ook naar het Mysore palace geweest. Ook dit paleis is van de Wadiyars. Ik dacht dat het echt mooi en smaakvol is, veel meer zo dan het Bangalore palace. Opmerkelijk is dat er aan de buitenkant duizenden gloeilampen zijn aangebracht. Op een avond liepen we door de stad en we zagen het prachtig verlichte paleis van een afstandje.
Toen we naar het paleis toe liepen hebben drie verschillende mensen ons aangesproken en verteld dat het paleis vandaag gesloten is vanwege een festival. Wij gingen het bijna geloven! Ik denk dat dit soort ongein nu extra vaak voorkomt doordat er minder toeristen zijn. We zullen op onze tellen moeten passen!
Beide paleizen zijn van de Wadiyar royals. Yaduveer Wadiyar is momenteel de maharaja. Hij werd geadopteerd door de weduwe van de vorige maharaja. De vorige maharaja en zijn vrouw hadden zelf geen kinderen.
De royals van India hebben geen enkele formele positie meer. Maar buitenissig rijk zijn ze, bijna allemaal, nog steeds. De Wadiyars halen een deel van hun geld uit Royal Silk of Mysore, waarvan ze eigenaar zijn.
De mensen volgen de royals, uit belangstelling en soms ook uit bewondering. Sommige mensen denken zelfs dat de royals weer aan de macht zouden moeten komen.
De royals zelf benadrukken hun bijdragen aan de maatschappij, nu en in het verleden. Ze claimen dat ze enorme verbeteringen tot stand hebben gebracht, bijvoorbeeld in het onderwijs, de cultuur en de technische ontwikkelingen. Waar of niet waar? Dat is onduidelijk!
De tempels van zuidelijk Karnataka
We hebben veel tempels gezien! En ja, het zijn nogal eens oude gebouwen. Maar het zijn levende gebouwen: er komen zo veel mensen/gelovigen. Elke tempel heeft zijn eigen god en wij ontmoetten in dit gebied achtereenvolgens: Ganesha, Krishna, Chamundi, Vishnu en Buddha.
In Bangalore vind je de tempel van Dodda Ganesh (Ganesha is de god die op een olifant lijkt) en de tempel van Nandi (de stier waarop de god Shiva rijdt). Ze zijn in hetzelfde parkachtige gebied. Wij gingen met de metro naar station National College en met een tuktuk deden we het laatste stukje.
Nadat we beide tempels bezocht hadden en al weg wilden lopen, hoorden we veel lawaai bij de Ganesha-tempel. We haastten ons terug naar de plek waar je je schoenen moeten achterlaten en gingen vervolgens weer terug naar de tempel. Er waren nu veel mensen. En het gordijn voor Ganesha was nu gesloten, maar het bewoog wel af en toe. Wat deden de priesters achter het gordijn met Ganesha? De omstanders hielden in ieder geval de hele tijd, wel een half uur lang, de handen gevouwen in gebed. Toen het gordijn openging, ging het gebeuren nog door: Ganesha werd geëerd met vuur en zang. Uiteindelijk werd er door een priester ook nog eten uitgedeeld aan de omstanders: kleine kartonnen bakjes met rijst.
Wat de priesters met Ganesha deden, weet ik ook niet. Wel weet ik dat deze Ganesha af en toe wordt ingesmeerd met boter. En dat deze boter dan niet smelt, hoe warm het ook is. Is dat wat we meemaakten?
Ook in Bangalore is de Iskcon tempel. Maar wat een verschil met de Dodda Ganesh tempel! Sommige toeristen zeggen: al die tempels, het is toch allemaal hetzelfde. Dat is dus echt niet zo!
Deze tempel heeft een opmerkelijke en moderne architectuur en is gebouwd aan het einde van de vorige eeuw. Het publiek (en er zijn veel bezoekers) is nogal eens jong en vlot. Blijkbaar is dit een geliefd uitstapje. Iskcon is beter bekend als de Hare Krishna beweging. De god hier is dus Krishna.
In 2020 zijn waren we bij een andere Iskcon tempel, die in Vrindavan. De stad Vrindavan is heftig, en best moeilijk voor westerlingen; Bangalore is easy in vergelijking. En zo was het ook met de Iskcon tempels: in Bangalore is alles schoon en goed geregeld terwijl je bij Iskcon Vrindavan echt wel moet opletten dat je niet valt of uitglijdt. O ja, we zijn ook bij een Iskcon surfschool geweest.
Wat wel hetzelfde is: bij Iskcon kan je lekker eten. Hun eten is veg (het Indiase woord voor vegetarisch), maar je zult echt het vlees niet missen.
Tijdens ons verblijf in Mysore zijn we naar Chamundi Hill geweest. We ontmoetten de godin Chamundi (ook wel Durga genoemd) die hier een tempel heeft en de stier Nandi die halverwege de berg verblijft.
En ook ontmoetten we de twee mannen op de foto. Ze zijn vandaag hier op bedevaart en gaan de duizend treden naar de tempel klimmen. We vroegen hen wat zij denken van Modi. Eerder hadden moslims ons al spontaan uit de doeken gedaan wat er allemaal mis is met Modi, maar met Hindu’s hadden we nog niet eerder over politiek gepraat. De man links, een ‘civil engineer’ en vader van vier kinderen, is geen Modi-aanhanger terwijl zijn jongere vriend rechts dat wel is. Evengoed gingen ze in harmonie samen verder de berg op.
We zagen ook het stelletje van de tweede foto. Zij bukt bij elke treden en brengt kleur aan op de rand van de trede. Later zagen we nog twee vrouwen waarvan de een dat ook bezig was om de treden te kleuren. Van haar hoorde we dat ze dat deed omdat haar wens in vervulling is gegaan. Haar wens was: een baan. Ze werkt nu als data analyst in Australië.
De Sriranganathaswamy tempel, gewijd aan Vishnu, is in Srirangapatna (vlakbij Mysore). Een vriendin van mij vertelde dat zij, als vrouw, hier jaren geleden niet naar binnen mocht. Nu was dat helemaal niet meer zo. En ik heb dat in India eigenlijk ook nooit meegemaakt. Soms mocht ik niet naar binnen, maar dan mocht mijn man ook niet. Bijvoorbeeld bij de Sri Padmanabhaswamy tempel in Trivandrum was dat zo. Hun credo is ‘hindu only’. Alleen in Delhi bij het graf van Nizamuddin mocht ik een klein stukje van het hele gebouw niet in. En toen stonden er meteen Indiërs naast me om te vertellen dat zij het een schandaal vinden dat vrouwen die paar meter niet mogen betreden. Ik vind dat in India het bewustzijn van vrouwenrechten nu heel groot is. Let wel: het bewustzijn is groot; in de praktijk is er nog veel ellende!
Tussen Mysore en Madikeri is Bylakuppe. Bylakuppe is een Tibetaanse nederzetting. Tibetanen die vluchtten uit het door China bezette Tibet vonden hier een nieuwe plek. Wij wilden het graag gaan zien want wanneer heb je nu de kans om zo dichtbij Tibet te komen als hier. Consequentie was wel dat we de reis van Mysore naar Madikeri niet met de bus konden doen en dus met een taxi gingen.
De Namdroling Monastry die we bezochten, is groot en goed verzorgd. De eerste blikvanger hier is het gebouw met de regenboog op het dak. Wat een mooi gebouw! Daarnaast is een glazen gebouw met heel veel kaarsen. En er is een muur met gebedrollen; de bedoeling is dat je ze laat draaien. Dan is er het gebouw met de drie gouden Buddha’s (of zijn ze niet alle drie Buddha?).
Veel vragen bleven onbeantwoord want, zoals gebruikelijk in India, is de informatie minimaal.
Een grote vraag voor mij is ook hoe dat zit met al die jonge jongens die monnik zijn. Moeten zij zonder hun ouders leven? En ook zonder meisjes en vrouwen in hun omgeving? En, een rot vraag maar toch, leidt dit niet tot seksueel misbruik?
Op internet las ik verder dat veel Tibettaanse jongeren kiezen voor een bestaan buiten de Tibettaanse nederzettingen. Een reden is dat ze daar makkelijker werk kunnen vinden. Het vertrek van zoveel jongeren wordt door de ouderen gezien als een bedreiging voor de Tibettaanse cultuur. Ik denk dat alles altijd in verandering is en dat verandering ook goed is. Het huis waar ik opgroeide heette niet voor niets Panta Rhei. Panta Rhei betekent: alles stroomt oftewel verandert voortdurend.
Bovenstaand kaartje brengt onze reis van begin 2023 in beeld. Meer over deze reis leest u hier.