Vanuit de langzaam voortsukkelende trein zien we de stad. Hier hebben we zo lang naar uitgekeken. Het begon met een voorzichtige suggestie: we zouden kunnen gaan. Dat werd al snel een plan: laten we gaan. En later veranderde het in: we moeten gaan. Laat in de avond arriveren we op het station. Er liggen rijen slapende mensen, daklozen misschien, of reizigers die wachten op hun trein? Vanuit de taxi richting hotel zien we de stad. En vooral: we horen de stad want rijden hier betekent voortdurend toeteren.
Het hotel dat ik geregeld heb is een degelijke en fijne veilige haven. Ik slaap goed. In de vroege morgen kijk ik uit het raam naar de drukke straat (hoe moeten wij hier oversteken?) en naar het binnenplaatsje waar een man mensen toespreekt (Wil hij iets verkopen? Gaat het toch over politiek?).
Mumbai: ik wil, zal en moet het meemaken!
Jaren later gaan we naar Delhi. Van ons, wederom degelijke hotel, kregen we al een berichtje met waarschuwingen voor gevaren zoals zakkenrollers en onbetrouwbare taxi’s. We doen een eerste indruk op van Delhi vanuit de taxi, conform de instructies van het hotel besteld bij de kiosk in het vliegveld. We zeggen tegen elkaar: ‘Nette wegen, mooie huizen, groen. Hoezo gevaarlijk of spannend?’
Maar als we in de vroege avond op Connaught Place staan, dan is het weer heel anders. Het is al donker, het regent een beetje en deze plek is magisch. Straatverkopers, rommelige winkels, chique winkels, donkere gangen en vooral veel waarvan we niet weten wat het is. Restaurants zijn er ook, op de zoveelste verdieping. We gaan dan maar, op zoek naar eten, door een van de smalle, donkere traphuizen. En we komen in fantastisch restaurant!
Ja, Delhi, ik heb er heel veel zin in.
Nu zijn we weer enkele jaren verder en we gaan begin volgend jaar gaan Kolkata. Ik verheug me. Kolkata, here we come!
Op onderstaand kaartje zie ons reisplan.
