We vlogen naar Izmir airport op zoek naar een mooi strand. Door een boek bedacht ik vervolgens dat ik ook de stad Izmir wel wou zien. En dat katoenen kasteel, dat is zo bekend, dat we er niet aan voorbij konden gaan.
Het mooie strand
Cesme is een uitermate gezellig stadje op een uurtje afstand van Izmir. Op de Ataturk boulevard en zijn pleintjes en zijstraatjes is het ’s-avonds en overdag druk met mensen. Er zijn daar veel winkels en restaurants.
Het stadsdeel bij de haven, helemaal nieuw en modern, sprak mij niet aan. Het is wel goed om eventjes te gaan kijken daar en te zien hoeveel megadure boten daar voor anker liggen. Zo’n boot, dan moet je toch wel echt rijk zijn! Gelukkig zijn, dat is natuurlijk nog een heel ander verhaal.
De grote concurrent van Cesme is Alacati, zo’n twintig dolmusminuten verderop. Wij gingen ernaartoe en we vonden dat Alacati mooiere restaurants heeft dan Cesme. En ook mooiere winkels. Wellicht is Cesme ietwat authentieker en Alacati ietwat mooier.
De zee, het strand en het water in de buurt van Cesme zijn fantastisch! Wij gingen bijna elke dag naar het strand. Een paar keer naar Ikica beach met de dolmus. En een paar keer naar beach club Bonjour. Dat is zo’n twintig minuten lopen van Cesme. Bij beachclub Bonjour lig je lekker en het eten is goed. En anders: niet de gebruikelijke kebab en zo maar meer wat je in Nederland ook ziet voor lunch (salades, hamburgers). Die beach club kost 1000 lire per persoon en dat is dan inclusief eten en drinken voor 800 lire. 1000 lire is ongeveer 30 euro. In het weekend stijgt de prijs en is het 1400 lire per persoon oftewel 42 euro. Niet echt goedkoop!
Dat brengt me op het grote, grote probleem van Cesme (en van Turkije anno 2024): alles is heel duur! Lees hier meer over onder het kopje ‘Duur’.
Het boek
‘The silence of Sherazade’ (Susan Defne, 2016) is mijn leestip voor Izmir. Dit spannende boek zal je een beeld geven van de stad en haar geschiedenis.
Izmir was zo’n honderd jaar geleden een uitermate diverse stad. Er woonden, naast Turken, ook veel Grieken in Izmir. En ook veel Levantijnen oftewel families die oorspronkelijk uit Europa komen maar al generatieslang in het Oosten wonen. ‘The silence of Sherazade’ vertelt veel over deze diversiteit. De schrijfster zelf, Defne Suman, is geboren in Istanbul maar woont nu in Athene.
Goed beschreven wordt de geschiedenis. Heel invoelbaar is de twijfel van de niet-Turkse inwoners. Moeten we nu vluchten? Of hopen we op een goed afloop en kunnen we nog blijven?
‘The silence of Sherazade’ is vlot geschreven. Maar de familieverhoudingen die je langzamerhand gaat ontrafelen zijn complex. In die zin lijkt het boek wel wat op een detective.
Izmir
Gekleed in een lange zomerbroek en een T-shirtje begin ik aan ons verblijf in Izmir. Al snel zie ik dat zowat iedereen minder aan heeft dan ik. Hier is een korte broek met een hemdje doodnormale kleding voor een vrouw. Heel wat vrouwen zijn hier zelfs heel sexy gekleed: strak, bloot en opvallend zie je voortdurend voorbij komen.
In Alsancak, de wijk ten noorden van het centrum, is het een groot feest van cafes, terrasjes en restaurants. Het lijkt op de Dommelstraat en het Stratumseind (in mijn stad, Eindhoven) maar dan groter. En met elke dag mooi weer.
De boulevard langs de zee, die herken ik uit het boek ‘The silence of Sherazade’, mijn leestip voor Izmir. Daar was ooit de haven die zo’n grote rol speelt in het boek. Nu gaat vanaf de boulevard de veerboot naar Karsikaya, het vroegere Kordelio. Deze buurt komt ook voor in ‘The silence of Sherazade’. Hier woonde nl. de Levantijnen (inwoners van Izmir met roots in Europa).
Het eerste Levantijnse huis zagen we zodra we van de boot kwamen. Het valt erg op. Het is nu een cultureel centrum. Van wie het vroeger was, weet ik niet. En de medewerkster van het cultureel centrum wist het ook niet.
Verderop zien we o.a. de Van der Zee mansion. Een scheepsmagnaat van Hollandse komaf heeft dit gebouwd. Nu zit er een koffietent in. We zien ook Penetti Kosku , gebouwd in 1930 voor een Italiaanse familie, waar nu een kinderopvang in zit. Verderop is Lohner kosku, waar een Duitse familie woonde. Wat leuk om de huizen te zien en te bedenken dat de Levantijnen uit ‘The silence of Sherazade’ ook zo gewoond zullen hebben.
Pamukkale
Het dorp Pamukkale is vernoemd naar de beroemde berg van dit dorp. Pamuk Kale betekent kasteel van katoen en de desbetreffende berg is sprankelend wit, niet van de sneeuw of van de katoen maar het steen van deze berg is wit. Wij liepen door het dorp op deze berg af en waren erg onder de indruk. Onder aan de berg is een park met een vijver en vandaaruit keken wij met grote ogen naar al dat wit.
De volgende dag gingen we omhoog en daar kun je baden in het water dat in de zogenaamde travertines staat. Pamukkale is dus eigenlijk een spa resort. Ik vond het boven minder indrukwekkend dan beneden. Het is namelijk nogal druk en de natte stenen zijn gevaarlijk glad. Ik vind het het risico niet waard. Het baden in het antieke zwembad, een stukje hogerop, vond ik dan wel weer heel leuk. Je betaalt er extra voor. Er zijn kleedkamers en kluisjes.
Overigens verzamelt de hele wereld zich hier bij dit zwembad. Wij zagen o.a. Italianen, Amerikanen en zelfs Guatamalezen. Pamukkale is bekend en dicht genoeg bij de kust voor een dagtrip. Grappig is ook dat de een hier in een string bikini rondloopt en de andere in volledig islamitische kleding.
Boven op de witte berg ligt de antieke stad Hierapolis. Hierapolis is een oude Griekse stad. De oude Grieken kozen juist deze locatie vanwege de witte berg en de travertines van Pamukkale. Ook in de Romeinse tijd bloeide Hierapolis. Je kan lang rondlopen tussen de ruïnes. Vooral het grote theater is prachtig. Ook indrukwekkend, mede door de goede uitleg op de informatieborden, is het orakel gewijd aan Pluto. Dit orakel doet denken aan het orakel van Delphi, waar ik ook ben geweest .
Karayahit is een soort Pamukkale light. Ook hier kan je baden in het water in de travertines. Maar hier is het veiliger en de kans op vallen en botbreuken is heel wat kleiner! Een vrouw, hoofddoekje en turkenbroek, was heel lang alleen in het water. Later kwamen nog een Turks stel bij. Binnen no time zaten ze gedrieen een sigaretje te roken! Turken roken echt allemaal en veel te veel!
In Pamukkale verbleven we in hotel Venus. Een aanrader. En hun restaurant is ook goed.
Kusadasi
Een naam die mij bekend is uit de reisgidsen. Veel Nederlanders zijn hier weleens geweest. Ook nu zijn er nog wel wat landgenoten op vakantie in Kusadasi, maar dat zijn de ‘die hards’. De rest heeft een goedkopere vakantiebestemming gevonden.
Ik vond het stadje Kusadasi gezellig. Wij liepen telkens van ons hotel (hotel TNR) over de weg langs de zee naar het centrum. En elke keer genoten we weer van het uitzicht. We aten diverse keren bij Castle (overigens geen kasteel te bekennen daar). Het eten, drinken en de sfeer waren prima.
Om op het strand te komen liepen we de andere kant op, naar Ladies beach. Dat is een goed en druk strand met veel horeca. Er zijn ligbedden, zowel gratis als betaald. De gratis ligbedden die gemeente Kusadasi heeft geplaatst waren altijd bezet tegen de tijd dat wij kwamen,
Duur …
Onze reis naar Turkije pakte al met al duur uit. Onze hotels waren goed, maar met 125 à 150 euro per nacht echt aan de dure kant. Een ligstoel en een parasol op het strand zijn schandelijk duur. Of je nu naar een beach club of een publiek strand gaat: veel betalen zul je voor je stoel en schaduw. Uit eten is ook duur. De meeste restaurantjes serveren dingen als kebab en kofte, naar mijn idee snackbar-eten (oké, van goede kwaliteit), voor zo’n 25 euro per persoon. Alcohol is lang niet overal verkrijgbaar en erg duur. Een glas wijn gaat je minstens 200 lire (6 euro) kosten. Kortom: de prijs-kwaliteit verhouding is totaal zoek!
De inflatie in Turkije is heel erg hoog met zo’n 60%. Weliswaar krijg je nu meer Turkse lire voor je euro dan voorheen, maar dat helpt niet als de inflatie zo hoog is. Alcohol is, zoals gezegd, al helemaal heel erg duur. Dat komt door de enorme belasting op dit product.
Hoe dan ook, ik vind het niet leuk om telkens zo belachelijk veel te moeten betalen. En ik zal dus de volgende keer wel opletten voordat ik een reis boek naar zo’n duur gebied.